ჰანა არენდტი

ჰანა არენდტი გერმანიის ქალაქ ჰანოვერში 1906 წლის 14 ოქტომბერს დაიბადა. ადრეული ასაკიდან ძალინ დიდ ინტერესს იჩენდა კითხვის მიმართ, დაინტერესებული იყო კანტის ფილოსოფიითა და გოეთეს შემოქმედებით. შესაძლოა კიერკეგორის ფილოსოფიით გატაცებამ გამოიწვია თეოლოგიაზე არჩევანის გაკეთება. სწავლა არენდტმა მარბურგის უნივესრიტეტში განაგრძო, სადაც ასწავლიდა მარტინ ჰაიდეგერი, რომელიც იმ დროისთვის ეგზისტენციურ ფილოსოფიაზე მუშაობდა. მარბურგში სწავლის წლებიდან დაიწყო არნედნტისა და ჰაიდეგერის ხანგრძლივი ურთიოერთობა. ჰაიდეგერის ფენომენოლოგიურმა მეთოდმა მნიშვნელოვანი გავლენა იქონია არენდტის შრომაზე. მან ჰუსერლთან ერთად დაიწყო ამ მეთოდის შესწავლა და ჰაიდელბერგის უნივესტიტეტის სტუდენტი გახდა, აქვე სწაველობდა კარლ იასპერსი, რომლის ხელმძღვანელობითაც მან დისერტაცია დაწერა წმინდა ავგუსტინეს სიყვარულის კონცეფციასთან დაკავშირებით. არენდტის პოლიტიკური აზროვნების უნიკალური მიდგომა მისი განათლებიდან და ფენომენოლოგიურ მეთოდიდან წარმოიშვა. სხვა ტიპიური პოლიტიკური ნაშრომებისგან განსხვვაბეით, რომლებიც უმეტესწილად ემპირიული მონცემების ან ზოგადი პოლიტიკური კონცეფციების ანალიზით იწყებოდა არენდტი დასაწყისშიო პრიორიტეტს ანიჭებდა ადამიანის ცხოვრებას თავისი ფაქტორბივი ბუნებით, იყენებდა ფენომენოლოგიურ მეთოდს, რომლის თანამხად, საგნები თავის თავს უბრუნდებიან. არენდტი ცდილობდა გამოევლინა პოლიტიკური გამოცდილების ფუნდამენტური სტრუქტურები, ან პოლიტიკური არსებობა თავისი, სხვებისგან დამოუკიდებელი. კონკრეტული არსის გათვალისწინებით, 1929 წელს არენდტი გიუნტერ შტერნზე დაქორწმინდა. გერმანიაში ანტისემიტიზმის გამძაფრების ხანა იყო და არნედტმა დაიწყო იმ პროექტის განხორცილება, რომელიც მას გერმანულ ნაციონალიზმსა და უმცირესობას შორის კონფლიქტის გააზრებაში დაეხმარებოდა. წიგნი – ებრაელი ქალის ცხოვრება აღწერდა ებრაული სალონის მეპატრონეს ბიოგრაფიას, რომელმაც ადრეულ 1800 წელს ქრისტიანობა მიიღო. 1958 წლამდე წიგნი გამოუქვეყნებელი რჩებოდა. 1933 წელს, ნაციონალური სოციალიზმის ზრადსთან ერთად არენდტი პოლიტიკურად გააქტიურდა. გერმანულ სიონისტურ ორგანიზასიათან ერთად, მან ხელი შეუწყო ნაციზმის მსვერპლთა შესახებ ინფორმაციის გამოქვეყნებას რის გამო გესტაპომ დააკავა. მაგრამ არენდტმა გესტაპოს თავი დააღწია და პარიზში გაიქცა. პარიზში ჰანამ განაგრძო პოლიტიკური მოღვაწეობა, რაც ებრაელი ბავშვების გერმნაიიდან პალესტინაში გადაყვანასთან იყო დაკავშირებული. 1939 წელს არენდტი მეუღლეს გაშორდა და ჰეინრიხ ბლუხერზე დაქორწინდა. გერმაიიდან პოლიტიკური დევნილი და კომუნისტი ბლუხერი როზა ლუქსემბურგის სპარტაკუსის ლიგაში მოაღვწეობდა, ქორწინებიდან 6 თვეში წყვილი სამხრეთ საფრანგეთში დააშორეს. ეს ბევრი გერმანიიდან დევნილის ბედისწერა გახდა მას შემდეგ, რაც ვერმახტი შემოიჭრა. არედნტმა აქაც გაქცევა მოახერხა და ბლუხერს შეუერთდა და 1941 წლის მაისში მან თავშესაფარი ამერიკაში იპოვა.

მეორე მსოფლიო ომის პეიროდში არენდტი ნიუ იორკში ცხოვრობდა და აქვეყნებდა ნაშრომებს, რომლებიც ტოტალიტარიზმის აფუძვლების სახელწოდებით გამოქვეყნდა. წიგნმა დიდი გამოხმარურება მოიპოვა და არნედტი მნიშვნელოვან ცნობილ ფიგურად აქცია. ნიუ იორკში არნედტი ორ ინტეელქტუალურ წრეში მოღვაწეოდა, ადრეული ნაშრომები იბეჭდებოდა ებრაულ საზოგადობივ სამეცნიერო ჟურნალში. სხვა გამოცემებში ის აქვეყნებდა სტატიებს ებრაული სამხედრო ძალების მხარდასაჭერად. იყო ერთ-ერთი ებრაული გამომცემლობის რედატორი. მეორე ინტელექტუალური წრე დაკავშირებული იყო პარტიზანულ მიმოხილვასთან.

1952 წელს არენდტმა მარქსისა და ტოტალიტარიზმის სწავლასთან დაკავშირებით გუგენჰეიმის გრანტი მიიღო. დაიწერა სამი წიგნი „ადამიანური მდგომარეობა“ (1958), „წარსულსა და მომავალს შორის“ (1961) და „რევოლუციის თაობაზე“ (1968) სადაც გამოჩნდა ფენომენოლიოგური მეთოდის პოირობებში პოლიტიკური ფილოსოფიის რეკონსტრუქციის მისწრაფება. წინააღმდეგობრივი ნაშრომი „მოსაზრებები ლითლ როქზე“ ახლად გაატიურებულ შავკანიანთა სამოქალაქო უფლებებს განიხილავდა. არენდტი აკრიტიკებდა აღმასარულებელი ხელისუფლების ძალმომრეობას და იმას, რასაც „იმპერიალისტურ მმართველობას“ უწოდებდა. გამოდიოდა ვიეტნამის სამხედრო ინტერვენციის წინააღმდეგ. არნედტი იყო პირველი ქალი მეცნიერი, რომელიც პრინსტონის უნივერსიტეტში სრული პროფესორი გახდა. ყველაზე დიდი ხმაური 1963 წელს გამოცემულ ნაშრომს „ეიჰმანი იერუსალიმში“ მოყვა. ავტორი, როგორც ნიუ იორკერის კორესპონდენტი, განიხილავდა ისრეალში მიმდინარე ეიჰმანის სასამართლო პროცესს. ისრაელის თავდაცვის ძალებმა შეიპყრეს, ლეიტენანტ პოლკოცნიკი, რომელსაც ებრაელების სიკვდილის ბანაკებში განთავსება ედებოდა ბრალად. ავტორი წერდა, რომ ეიჰმანს არ ამოძრავებდა ბოროტების კეთების სადისტური სურვილი, მაგრამ ის აზრს მოკლებული, ფაუფიქრებელი იყო და არ ფიქრობდა იმაზე, თუ რას ჩადიოდა. ბოროტების ბანალურობის მისეული არენდტისეული კონცეფცია გახდა მასსა და ებრაულ გაერთიანებას შორის უთანხოების მიზეზი, რდაგან ბევრის მიერ წაკითხულ იქნა როგორც ეიჰმანის გამართლება და ებრაელთა უდანაშაულობის კითხვის ქვეშ დაეყნება. არენდტი ღელავდა იმის გამო, რომ ცნობიერ და რაციონალურ აზორვნებასთან შეჯერებული ქმედება მოდერნიზაციასთან ნაციონალიზმისა და მიკერძოებულობის გამო ფეხრდებოდა. არენდტის ნაშრომების უმეტესობა შეისწავლიდა თანაზიარ სამყაროსა და მაშში ჩაბუდებულ თავისუფლების პასუხიმსგებლობათა არსს. ეიჰმანის პროცესთან დკაავშირებული ნაშრომების შემდეგ დაიწყო არენდტის ლექციათა სერია განაჩენთან, ნეო კანტიანუტ ჭვრეტასთან დაკავშირებით, რაც გახდა მისი ცნობილი ნაშრომის „გონების ცხოვრების“ ნაწილი. შოტლანდიაში ერთ-ერთი ლექციის კითხვის დროს არენდტს გულის შეტევა დაემართა. შეტევა 1975 წელს, 4 დეკემბერს ნიუ იორკში გამეორდა და ფატალური აღმოჩნდა.

არენდტის ცხოვრება გახდა არტურ კოენის ნაწარმოების შთაგონების წყარო. წიგნში კოენმა არენდტის პიროვნული ბრძოლა და რომანტიზმით სავსე ცხოვრება აღწერა. სიცოცხლის მანძილზე არენდტი ცდილობდა საზოგადოებრივი აზრისგან დაეცვა პირადი ცხოვრება და ნაკლებად ჩნდებოდა ინეტრევიუებით პრესასა და ტელევიზიაში. მიუხედავად იმისა, რომ ის ამერიკის შეერთებული შტატების ერთ-ერთი გამორჩეული ინტელექტუალად ითვლებოდა, არენდტი უარყოფდა ანგლო-ამერიკული ფილოსოფური ტენდენციების პრაგტმატულ, ემპირიულ და ლიბერალურ ბუნებას. მისმა ნაშრომებმა ძალიან დიდი გავლენა იქონია პოლიტიკურ თეორიაზე. 1975 წელს ევროპული ცივილიზაციისთვის გაწეული წვლილისთვის დანიის ხელისუფლებამ ის სონინგის პრემიით დააჯილდოვა. არენდტი პირველი ქალბატონი და პირველი ამერიკელი იყო, ვინც სონინგის პრემიით დაჯილდოვდა.

იოსიფ ბროდსკი (1940 – 1996)

თანამედროვეობის გამოჩენილი რუსი პოეტი, ნობელის პრემიის ლაურეატი იოსიფ ბროდსკი 1940 წლის 24 მაისს ლენინგრადში დაიბადა. „არასაბჭოთა“ მოქალაქეს სახელი ბედის ირონიით იოსებ სტალინის საპატივცემულოდ დაარქვეს. ბავშვობაშივე ბროდსკის ცხოვრებაში უხვად იყო სიმბოლოები:  ყრმობა იმ სახლში გაატარა, სადაც რევოლუციამდე ბორისს ლუცკი და ზინაიდა გიპიუსი ცხოვრობდნენ.  დადიოდა სკოლაში, რომელშიც ოდესღაც ალფრედ ნობელი სწავლობდა (1986 წელს ბროდსკიმ ნობელის პრემია მიიღო ლიტერატურაში).

სიყრმიდანვე დამოუკიდებლობისკენ ისწრაფვოდა. სკოლის დამთავრებამდე სამხედრო ქარხანაში მღარავად დაიწყო მუშაობა. ქირურგობის სურვილმა ციხის ჰოსპიტლის პროზექტორის ასისტენტად, მორგში დააწყებინა მუშაობა. მის შემდეგ რამდენიმე ათეული პროფესია გამოიცვალა: ტექნიკოს-გეოფიზიკოსი, სანიტარი, ცეცხლფარეში, ფოტოგრაფი და სხვა. ეძებდა სამუშაოს, რომელსაც შემოქმედებას შეუთავსებდა. ლექსების წერის მიზეზი ბორის სლუცკის კრებულით გამოწვეული შთაგონება გახდა. ბროდსკის პირველი ლექსი 1957 წელს გამოქვეყნდა. პოეტი მაშინ მხოლოდ 17 წლის იყო.

1950-1960 წლებში ბროდსკი ინტენსიურად სწავლობდა უცხოენებს, პოლონურს და ინგლისურს. ესწრებოდა ლექციებს ფილოლოგიის ფაკულტეტებზე. 1959 წელს, ევგენი ბარატინსკის ლექსების კრებულის აღმოჩენამ, პოეტობის სურვილი საბოლოოდ განუმტკიცა: „ბარატინსკის ლექსები რომ წავიკითხე, მივხვდი, რა უნდა მეკეთებინა“.

იოსიფ ბროდსკი საკუთარ თავს XIX საუკუნის რუს პოეტებთან აიგივებდა. თავის ბედს ლერმონტოვის და პუშკინის ცხოვრებას უკავშირებდა. თუმცა, პოეტის სახასიათო თვისებებმა თავი აქაც იჩინა: ამ პოეტების ჩრდილში რომ არ მოქცეულიყო და მათი ეპიგონი არ გამხდარიყო, უპირატესობას დემონსტრაციულად ბარატინსკისა და ბატიუშკოვის პოეზიას ანიჭებდა.

ბროდსკის პოეზიაშ იუხვად იყო როგორც კლასიკური, ტრადიციული რუსული პოეზიისთვის დამახასიათებელი ლირიკა, ისე მეტაფიზიკური და მოდერნისტული მეტაფოკი, რაც ჯორჯ ელიოტის შემოქმედებისთვისაც იყო დამახასიათებელი.

1963 წელს გამძაფრდა საბჭოთა მთავრობის დამოკიდებულება ბროდსკისადმი. 1964 წლის 13 თებერვალს, საღამოს, მოულოდნელად ქუჩაში დააპატიმრეს. პირველი, დახურული სასამართლო განხილვის შემდეგ პოეტი ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში მოათავსეს. პოეტზე ზემოქმედებდნენ სხვადასხვა დამამცირებელი ექსპერიმენტებით, მაგრამ ფსიქიურად ჯანმრთელად იქნა მიჩნეული.

მეორე, ღია სასამართლო, (ძერჟინსკის სახელობის სახალხო სასამართლო – იოსებ ბროდსკის საქმეზე, რომელიც ბრალდებულია „მუქთაორობაში“) ჩატარდა 1964 წლის 13 მარტს. სასამართლოს ვერდიქტი: „5 წლით გადასახლება და იძულებითი, ფიზიკური სამუშაოები“.

გადასახლება პოეტმა გაატარა არხანგელსკის ოლქში, სოფელ ნორინსკში. წლების შემდეგ ბროდსკი იხსენებდა: „იცით, ეს წლები ჩემს სასარგებლოდ გამოვიყენე. მართალია დღისით ვმუშაობდი, მაგრამ სოფელში არ არის რთული შესასრულებელი სამუშაოები, ეს ხომ ქარხანა არ არის?! საღამოობით კი საერთოდ უამრავი თავისუფალი დრომ ქონდა, რათა მეკითხა და მეწერა“.

სწორედ გადასახლების პერიოდში ბევრი ცნობილი ლექსი იქნა დაწერილი: „ერთ პოეტ ქალს“, „ორი საათი რეზერვუარში“, „ახალი სტანსები-აგვისტოს“, „ჩრდილოეთის ფოსტა“, „დავეხეტები მეჩხერ ტყეში“, „ორფეოსი და არტემიდა“, „ბატი თხრილში, როგორც სტერეომილი“, „ტყეში დაკარგულ სოფელში“, „მწუხარებითა და სინაზით“ და სხვები.

1965 წელს, მსოფლიო საზოგადოების ზეწოლის გამო, სსრკ-ს უმაღლესმა სასამართლომ შეუმცირა პოეტს გადასახლების ვადა. იმავე წლის სექტემბერში იოსებ ბროდსკი გადასახლებიდან გაანთავისუფლეს.

გადასახლებიდან დაბრუნების შემდეგ ბროდსკის დევნა ფარულად თუ აშკარად მაინც გაგრძელდა. სპეცდანიშნულების ორგანოები ყველა ძალას ხმარობდნენ, რათა შეურიგებელი და უკომპრომისო ხელოვანი საბოლოოდ გაეტეხათ. ბროდსკის სხვა გზა აღარ ჰქონდა, მას საბჭოთა კავშირი უნდა დაეტოვებინა. 1972 წელს პოეტმა დატოვა პეტერბურგი და მთლიანად სამშობლოც, როგორც აღმოჩნდა, სამუდამოდ.

1972 წელს იოსიფ ბროდსკიმ საბჭოთა კავშირი დატოვა და საცხოვრებლად შეერთებულ შტატებში გადავიდა. სადაც, სიცოცხლის ბოლომდე სხვადასხა უნივერსიტეტებში რუსულ ლიტერატურას ასწავლიდა.

საბჭოთა რეჟიმმა პოეტს თვითნებობა არ აპატია და როდესაც მას დედა გარდაეცვალა, სამშობლოში დაბრუნებაზე უარი უთხრეს.

ამერიკაში ბროდსკი ინგლისურ ენაზე ძირითადად ესეისტიკაში მოღვაწეობდა. ბროდსკი ამბობდა: „მე ვარ ინგლისურენოვანი ესეისტი, ამერიკის შეერთებული შტატების მოაქალაქე და რუსი პოეტი“.

1987 წელს გამოქვეყნდა ლექსების კრებული – „ურანია“. ამავე წელს პოეტს „ყოვლისმომცველი შემოქმედებისთვის, რომელიც აზრების სიმამაცით და პოეტური ინტენსივობით არის განმსჭვალული“, ნობელის პრემია მიენიჭა.

1990 წელს საზოგადოებამ ბროდსკის რამდენიმე ახალი კრებული იხილა: „კაპადოკია“, „ატლანტიდის მიდამოებში“ და „გვიმრების შენიშვნები“.

პოეზიასა და ესეისტიკასთან ერთად ცალკე აღნიშვნის ღირსია ბროდსკის მთარგმნელობითი მოღვაწეობა. ბროდსკი იყო ჯონ დონის, ენდრიუ მარველის, ევრიპიდეს, ჩესლავ მილოშის, ტომ სტოპარდისა და რენდან ბიენის პიესების მთარგმნელი.

ცნობილი ამერიკელი კრიტიკოსი სუზან ზონტაგი ამბობდა: „დარწმუნებული ვარ, რომ ბროდსკი თავის ემიგრაციას განიხილავს როგორც შესაძლებლობას იყოს არა მარტო რუსი, არამედ მსოფლიო პოეტი“.

1995 წელს, იოსიფ ბროდსკის სანკტ-პეტერბურგის საპატიო მოქალაქის წოდება მიენიჭა. სურვილის მიუხედავად, ჯანმრთელობის პრობლემების გამო მან სამშობლოში დაბრუნება ვერ მოახერხა. „ჩემი ცხოვრების საუკეთესო ნაწილი – ჩემი ლექსები ისედაც მანდ არის“ – წერდა პოეტი.

1996 წლის 27 იანვარს იოსიფ ბროდსკი გულის შეტევით გარდაიცვალა. 1997 წელს მისი ცხედარი ნიუ-იორკიდან ვენეციაში გადაასვენეს. იოსიფ ბროდსკი ვენეციაში, სან-მიკელეს სასაფლაოზე არის დაკრძალული.

სუფრაჟისტული მოძრაობა

ქალის უფლებათა დაცვის მოძრაობა სათავეს მე-19 საუკუნიდან იღებს. ქალისა და კაცის თანასწორობის თემა განმანათლებლობის ეპოქასა და მეთვრამეტე საუკუნის საფრანგეთის რევოლუციას უკავშირდება, კერძოდ კი, ადამიანის ბუნებრივ უფლებათა და თავისუფლებათა შესახებ ლიბერალურ კონცეფციას.  კონცეფცია პირველად საფრანგეთის რევოლუციის მთავარ დოკუმენტში „ადამიანის და მოქალაქის უფლებათა დეკლარაცია“ -ში გაჩნდა (1789). ლოზუნგით „ძმობა, ერთობა, თავისუფლება“ შთაგონებული ქალები გამოთქვამდნენ სხვადასხვა კლუბების, საზოგადოებრივ ცხოვრებაში აქტიურად ჩართვის სურვილს. თუმცა დეკლარაციის გამოქვეყნების შემდეგ აღმოჩნდა, რომ მათი უფლებები – არჩევნებში ხმის მიცემის უფლება, საკუთრების ფლობის უფლება და სხვ. მათ მიმართ არ ხორციელდებოდა.

მწერალმა ოლიმპია დე გუჟმა 1791 წელს „ქალისა და ქალი მოქალაქეს უფლებათა დეკლარაცია შეადგინა“. ამ დუკუმენტს ახალი დროის ფემინიზმის წყაროდ  მიიჩნევენ. მაგრამ არც ამას მოჰყვა რეალური ნაბიჯები. ქალებს ეკრძალებოდათ სხვადასხვა კავშირების შექმნა და გამოსვლებში მონაწილეობის მიღება.

ერთი წლის შემდეგ ინგლისელი მერი უოლსტოკრაფტი წერს ახალ ნაშრომს „ქალთა სამოქალაქო უფლებების დაცვის შესახებ“. სადაც ქალის, როგორც მოქალაქისთვის უფლებების მინიჭების აუცილებლობაზე საუბრობს. იმ დროისთვის ამ უფლებათა მოწინააღმდეგების ძირითადი თეზისები ეყრდნობოდა იმ გარემოებას, რომ ქალი ბუნებით დამოკიდებული და დაუცველი არსება იყო და ყოველთვის საჭიროებდა დამცველსა თუ მფარველს. უოლსტოკრაფტი მეთვრამეტე საუკუნეში ქალთა აღზრდის საკითხს შეეხო. ის წერდა, რომ პატარა ასაკიდან გოგონებს  დედები მორჩილებად ზრდიდნენ. არწმუნებდნენ, რომ საჭირო იყო ეთამაშათ, თავი დაუცველად და უმწეოდ მოეჩვენებინათ, რათა მამაკაცთა მფარველობა მოეპოვებინათ. დიდი ბრიტანეთისა და აშშ-ს  კანონმდებლობა ხაზს უსვამდა, რომ ქალი იურიდიულად არ ფუნქციონირებდა მამის, ან ქმრის გარეშე. ამიტომ მამკაცები აძლევდნენ ხმას ქალების მაგივრად. მათი სახელით.  უოლტონკრაფტის ნაშრომიდან 70 წლის შემდეგ ფილოსოფოსმა ჯონ სტუარტ მილმა გამოთქვა მოსაზრება, რომ მამაკაცთა ძალაუფლება ქალებზე არ გავდა ძალაუფლების სხვა  სახეებს. ეს იყო უსიტყვო მორჩილება, სადაც არ მოქმედებდა არანაირი ფიზიკური ძალდატანება. ეს იყო უბრალოდ მორალის კარნახი, რაც გულისხმობდა,  რომ ისტორიულად ქალები უნდა ექვემდებარებოდნენ მამაკაცებს და მათი ძირითადი მოვალეობა მხოლოდ ახლობლებზე ზრუნვაა. მილი აქტიური ინგლისელი ქალბატონების მხარდასაჭერად გამოვიდა და 1867 წელს პარლამენტში შეიტანა პეტიცია ქალებისთვის ხმის მიცემის უფლების დართვასთან დკავშირებით. არჩევნებში ხმის მიცემის უფლება ამერიკისა და დიდი ბრიტანეთის ქალთა მოძრაობის პირველი მოთხოვნა იყო ამიტომაც მოძრაობის პირველ ეტაპს ეწოდებოდა სუფრაჟიზმი suffrage (ხმის უფლება). გარდა ამისა იყო მოთხოვნები პროფესიულ განათლებასა და საკუთრების ფლობის უფლებასთან დაკავშირებითაც.

1848 წელს ნიუ იორკის შტატში, სენეკა ფოლზში, ჩატარდა ისტორიაში პირველი კონფერენცია, რომელიც ქალთა უფლებებს ეხებოდა. მას 200 ქალი და 40 მამაკაცი ესწრებოდა.  დიდი ბჭობის შემდეგ მიიღეს „გრძნობათა დეკლარაცია“, სადაც სუფრაჟიზმის ძირითადი თეზისები ჩაწიერა. მანიფესტის ავტორი იყო ელისაბედ სტენტონი, რომელიც ხაზს უსვამდა დეკლარაციის მჭიდრო კავშირს ამერიკის დამოუკიდებლობის დეკლარაციასთან, რაც თავის მხრივ ადამიანების თანასწორობასა და თანაბარუფლებიანობას ქადაგებდა. მანიფესტი გულისხმობდა, რომ ქალს ნება უნდა დართვოდა მონაწილეობა მიეღო პოლიტიკურსა და სზოგადოებრივ ცხოვრებაში, მიეღო განათლება, ჰქონოდა განქორწინების და ასეთ შემთხვევაში ბავშვზე აპეკუნობის უფლება, საკუთრების ფლობის უფლება.

მეოცე საუკუნის დასაწყისიდან აშშ-სა და ევროპის  მასშტაბით იქმნებოდა სუფრაჟისტთა კავშირები იმართებოდა მანიფესტაციები, გამოსვლები, ქვეყნდებოდა პეტიციები. ქალები არსებული პოლიტიკის შეცვლასა და მნიშვნელოვან რეფორმებს ითხოვდნენ. ამ კავშირებში მონაწილოებას ძირითადად საშუალო კლასის წარმომადგენელი ქალები იღებდნენ.

1870 იან წლებში უნივერსიტეტბმა პოირველად გაუღეს კარი ქალბატონებს. თუმცა სუფრაჟისტთა მთავარი მოთხოვნა მხოლოდ 1920 იქნა რეალიზებული. როდესაც აშშ -ს კონსტიტუციაში შეიტანეს დამატება ქალებისთვის ხმის მიცემის უფლების თაობაზე. ინგლისში ეს უფლება ნაწილობრივ 1918 წელს, ხოლო სრულად 1928 წელს მოიპოვეს. პირველი ქვეყანა, სადაც 1893 წელს  ქალბატონებს რეალურად მიეცათ ხმის უფლება ახალი ზელანდია იყო. საფრანგეთში ეს უფლება მხოლოდ 1946 წელს მოიპოვეს, შვეიცარიაში ეს საკითხი 70-იან წლებამდე გადაუჭრელი იყო. მეოცე საუკუნის ოციანი წლებიდან ევროპისა და აშშ-ს ფემინისტური მოძრობის პირველი ტალღა ნელ-ნელა პასიური გახდა. მოძრაობის მთავარი მიზნები მიღწეული იყო.