ჰარი ს. ბოიტის (1996, 2004) აზრით, მოქალაქეობის საქმეში ერთ-ერთი ძირეული ადგილი შრომასუკავია. ჩვენ მოქალაქენი ვართ არა მხოლოდ მაშინ, როცა არჩევნებში ვიღებთ მონაწილეობას, ვეცნობით და განვიხილავთ ახალ ამბებს, მოხალისეებად და ნებაყოფლობით ვერთვებით სხვადასხვა აქტივობებში სკოლისა თუ სამსახურის შემდეგ. ჩვენ სამსახურშიც, მუშაობის პროცესშიც მოქალაქეებად ვრჩებით. არაანაზღაურებადი სამუშაოს შესრულებისას, ისევე, როგორც სერიოზულ ბიზნესში, ადამიანები საკუთარ წვლილს უნდა ხედავდნენ. მოქალაქეები არა მხოლოდ აკონტროლებენ მთავრობას და ზემოქმედებენ მასზე (დელიბერატიული/დისკუსიური დემოკრატიის თეორიის თანახმად) ან ემსახურებიან სხვა ადამიანებს საზოგადოების ჩამოყალიბების საქმეში (საზოგადოებრივი კაპიტალის იდეაზე აქცენტირებით), ისინი გულმოდგინედ აშენებენ, ქმნიან და ინარჩუნებენ საზოგადოებრივ სიმდიდრეს. გასამრჯელოს ფასად ან სრულიად უსასყიდლოდ, საჯარო სამსახურებსა თუ კერძო, არაკომერციულ სექტორებში მოქალაქეები საზოგადოებრივი სიმდიდრის შექმნით არიან დაკავებულნი. ზოგი სამუშაოს კარგად ართმევს თავს, ზოგი ცუდად. კეთილსინდისიერია მოქალაქე, რომელსაც ღირებული წვლილი შეაქვს საზოგადოებრივი სარგებლის შექმნაში ან თავად აშენებს საზოგადოებრივ „კეთილდღეობას“.
საზოგადოებრივი სამსახურის თეორიის მიხედვით სამოქალაქო განათლება გამოცდილებას უნდა ეფუძნებოდეს და მჭიდრო კავშირში იყოს პროფესიულ განათლებასთან. ახალგაზრდებმა ერთობლივი მუშაობით უნდა გამოიმუშავონ სხვადასხვა უნარები და შეიძინონ პროფესია. შედეგად ჩამოყალიბდება პიროვნება, რომელიც საკუთარი საქმიანობით შეიტანს წვლილს საზოგადოებრივ კეთილდღეობაში. ალბერ ძიური (2008), რომელიც მსგავს, თუმცა არა იდენტურ ხედვას ემხრობა, განსაკუთრებულ აქცენტს პროფესიული განათლების მნიშვნელობის გადახედვაზე სვამს. მისი აზრით, პროფესიონალებმა არაპროფესიონალებთან უკეთესი თანამშრომლობა უნდა ისწავლონ.
თარგმნა მაკა ალანიამ
სამოქალაქო განათლება 